Verrassing Egmont NP en scenic route South Road
Blijf op de hoogte en volg Martin
30 Januari 2020 | Nieuw Zeeland, New Plymouth
De wereld is klein, maar wat ik vandaag heb meegemaakt, kun je van te voren niet bedenken.
Ooit, ik woonde toen al in Voerendaal, ontmoette ik op vakantie in Oostenrijk iemand die ik kende van de voetbalvereniging in Stein. Dat vond ik toen heel bijzonder.
Bij het opstaan vanmorgen heb ik nog geen idee wat ik wil gaan ondernemen. Omdat de zon zich onverwacht laat zien, besluit ik te gaan wandelen in het Egmont NP. De topwandeling in deze omgeving is de Mount Taranaki Summit Track, een uitdagende wandeling naar de top van deze berg, waar de getrainde wandelaar 8-12 uur voor nodig heeft. Dat vind ik een beetje veel van het goede en ik kies voor twee relatief eenvoudige wandelingen van in totaal ca. 2 uur: de Dawson Falls Loop Track en de Wilkie Pools Loop Track, beide door het bos. Dat weerhoudt me er overigens niet van Mount Taranaki gedurende de dag meermaals op de foto te zetten.
In het park aangekomen, ga ik op pad. Na ongeveer 100 meter kom ik langs een echtpaar, waarvan ik enkele woorden opvang. "Was dat Limburgs?" Ik spreek de man in het Engels aan en vraag waar ze vandaan komen. We zijn er snel achter dat zij en ik Nederlanders zijn. Ik zeg: "Hoorde ik je Limburgs praten?" Hij tegen zijn vrouw: "Dit is toch niet te geloven". Daarmee is de verrassing echter nog niet compleet. De mensen die ik hier tegen het lijf loop komen uit Voerendaal en heten Wim en Marij Crombach. En om het helemaal compleet te maken: Wim is net als ik niet-actief lid van Muziekvereniging Voerendaal. Als voormalig secretaris van de vereniging ken ik Wim vanuit mailwisselingen, maar heb hem, voor zover me bij staat, nooit eerder ontmoet. We zijn natuurlijk verbijsterd. Om aan te kunnen tonen dat het echt is gebeurd, vragen we iemand een paar foto's van ons te maken. Marij vraagt me in mijn blog de groeten over te brengen naar Voerendaal. Waar die terecht moeten komen weet ik niet.
De wandelingen zijn overigens inderdaad niet zwaar, maar het blijft altijd oppassen op de paden met stenen van wisselend formaat. De waterval is fraai, de pools van de tweede wandeling mogen geen naam hebben.
Na het wandelen en een drankje met gebak, besluit ik niet terug te rijden naar New Plymouth, maar zuidwaarts naar Hawera en van daaruit de (scenic) South Road (SH45) naar New Plymouth te nemen. Langs deze weg maak ik tijd voor enkele natuurlijke bezienswaardigheden: vanuit Manaia volg ik de weg richting de kust naar Kaupokonui Beach, waar ik als een kind op een rotsblok heb staan genieten van de golven die tegen de rotsen slaan. In Pungarehu rijd ik opnieuw richting de kust om bij de vuurtoren van Cape Egmont te stralen bij de prachtige uitzichten over de oceaan. In Okato ten slotte loop ik een stuk van de "Stony River Walkway" langs de Stony River, die bezaaid ligt met grote, ronde stenen. In de rivier mag op meerdere plaatsen ook een frisse duik worden genomen.
-
30 Januari 2020 - 23:37
Corrie Limpens:
Ohh martin, wat prachtige foto"s. En wat geweldig, mensen te ontmoeten uit je eigen woon plaats. Helemaal te gek. Dat is toch genieten. Liefs -
01 Februari 2020 - 12:30
Patrick Vankan:
Hoi Martin, bedankt voor de groeten van Wim en Mary. Zijn de buren van de ouders van Chantal. Zal via deze weg de groeten doorgeven.
Fijne vakantie verder, en ik hoop nog vele fantastische verhalen te mogen lezen!
Groet, Patrick. -
02 Februari 2020 - 15:59
Roos:
Als ik nu mocht kiezen om ergens te zijn was het zeker daar waar jij nu bent, fantastisch.
En wat mooi om mensen uit je eigen omgeving te ontmoeten.
Die ontmoetingen gebeuren niet voor niks, heel mooi..
Knuffel Roos xxx -
02 Februari 2020 - 17:47
Philomien Van Weert:
Ongelooflijk om dat mee te maken,maar wel ontzettend leuk.En wat een geweldige omgeving weer.Supermooi.Dikke k uffelXxx -
03 Februari 2020 - 17:38
Jan Smeets:
Wat een belevenis Martin,
daar kun je inmiddels wel een boek overschrijven.
Nu jouw berichten in mijn spambox terechtkomen kijk ik nog meer uit naar jouw reisverhalen.
Ik moet nl. altijd even zoeken maar dat heb ik er graag voor over.
Het blijft genieten om samen achter op jouw rug door dit prachtige land te reizen.
Groetjes van Jan en Fieny
-
20 Februari 2020 - 11:00
Wim Crombach:
Ja martin de wereld is inderdaad klein en vol van toevalligheden. Op onze reis met de indian pacific hebben we ook wat mensen getroffen. Enkele dagen later treffen we een stel in Magret River en een ander stel in Augusta. Onze reis zit er bijna op. Hebben niet eerder tijd gehad voor een reactie, ztten nu even te niksen in Yalllingup. Aanstaande maandag via Hongkong weer terug naar het koude Europa. Wij wensen je nog een fijne tijd hier in Down Under zullen we maar zeggen.
Groetjes wim & mary
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
